2013 yılı, henüz kendi dönüşümümün başındaydım.

1. Modülden sonra eve dönerken yolda uzunca düşündüğümü anımsıyorum. Ailemi karşıma alacak (eş ve iki oğul) onlardan o ana kadar, kendilerini benim istediğim yönde değişime zorlamış olduğum farkındalığı ile özür dileyecektim. Öyle de oldu. Şaşırmalarını bir gülümsemeyle izlediğimi söyleyebilirim. Bu öğrenmeye başlamanın gülümsemesiydi… ADLER’in daha nice öğrenmelerime tutacağı ışığın güvencesi ve huzuru bu tebessümde en büyük payı oluşturmuştu.

Bu farkındalık ve cesaret 1. Modülün bendeki (inanıyorum ki bir çok katılımcıda da böyle olmuştur) mucizevi etkisinden başka bir şey değildi.

Şimdilerde PRACTICUM öğrencisiyim. Farkındalıklarım, dönüşümlerim ilk meraklarıyla ve hevesleriyle devam ediyor. Meslekte derinleştikçe, insanın ne kadar mucizevi bir varlık olduğuna dair inancım giderek artıyor. Her insanın varlığına, onun anlam aramasına saygıyı öğreniyorum. Var olana teslim olmayı, onu kabullenmeyi öğreniyorum. Sessizce dinleyebilmenin onurunu tadıyorum…

Aldığım eğitimlerin bana, “DÖNÜŞÜM” ün işin özü olduğunu ve koçluğun bu sürece verdiği desteği söylüyor olması yaşadığım en büyük farkındalık.

Danışana ait her dönüşüm sürecinin sonunda, koçluğum hatırlandığında küçük bir gülümseme olabilmek fikri benim varlığımı anlamlandıran çok yüce bir duygu artık.

Diğer yandan kurum içi koçluk uygulamaları, biri diğerinin başlamasını tetikleyerek gittikçe büyüyen bir dalga halinde. Yöneticiliğe hayır diyerek liderliğe evet diyen pırıl pırıl insanlar görüyor ve hissediyor olmak bir harika….

Şöyle bir geriye baktığımda ADLER’ in, kendi içimizden geçmeye bizleri cesaretlendirmesi ve bu yola ışık olmasına şapka çıkartmamak elde değil… Tüm liderlerin önünde saygı ile eğiliyorum, hepiniz, iyi ki varsınız…

Lemi Çağlar
Oyak Renault - Uzman Eğitimci